บทสนทนาระหว่างฉันกับเพื่อนใหม่(เป็นโรคหัวใจ)ที่โรงพยาบาล..☘☘☘☘☘
==========================================
ฉัน: คุณรู้ไหมที่คุณเห็นหรือที่คุณรู้ คืออะไร ..
เพื่อน: คุณเป็นอัมพฤกษ์ แต่คุณก็ดูดีมาก... ว่าที่จริงฉันอยากเป็นคุณมากกว่าฉันเสียอีก ที่รู้มาSTROKE น่าจะเป็นกับคนแก่เท่านั้นนะ"
ฉัน: มันก็จริงนะ เพราะใคร ๆ ก็พูดกันอย่างนั้น
เพื่อน: คุณเป็นสโตรค แต่คุณทำงานได้ คุณดูปรกติมาก
ฉัน: ใช่ และคุณไม่มีทางเดาได้ว่าฉันผ่านสิ่งต่าง ๆ ไปทุกวันได้อย่างไร เพื่อให้ใคร ๆ เห็นว่าฉันปกติในทุกวิถีทาง
☘☘☘ คุณไม่สามารถเห็นรอยแผลเป็นทางอารมณ์ที่ฉันซ่อนมันไว้ และทำไมฉันถึงต่างจาก *อารีย์ *วิภา และ*อรวรรณ เพื่อนๆ ที่ทรมานจากโรคสโตรคเหมือนฉัน
***คุณไม่มีทางรับรู้ถึงพลังงานและความพยายามที่ฉันใช้เวลาเดินข้ามถนน หรือถีบจักรยาน
***คุณไม่มีทางรับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อฉันเดินนับก้าวของตนเอง เป็นร้อย ๆ ก้าว เพื่อที่จะเดินไปโรงพยาบาล ระยะทาง 1 กิโล
***หรือดูเท่าไหร่ก็ไม่มีทางรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงของการพยายามขยับแขนของฉัน
แต่สิ่งที่คุณเห็นคือรอยยิ้มจอมปลอมของฉันและคุณพยายามมองว่ามันมีเสน่ห์
อารมณ์คือสิ่งที่ไม่เคยรบกวนฉันมาก่อน !!
แต่...ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตใหม่ของฉันและมันเติบโตมากขึ้นทุกวัน
"สิ่งโง่ๆ"ที่คนพูดโดยไม่คิด มักจะทำให้ฉันหงุดหงิดอย่างรุนแรงและอยากจะเถียงกับพวกเขาทุกครั้งไป
ฉะนั้น จึงอยากจะแบ่งปันว่าอย่าเชื่อทุกสิ่งที่คุณเห็น..
อยากรู้อะไร คุณพียงแค่ถาม....และฉันจะบอกคุณว่าสิ่งที่ "เป็นฉัน" มันคืออะไร....
☘☘☘☘☘☘❤☘☘☘☘☘☘❤☘☘☘☘☘
คนเขียนบล็อกทะกคนชอบอ่านคอมเม้นท์ค่ะ
ตอบลบ