คุณไม่มีทางรู้ว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง

You have no idea of what you are capable of.
คุณไม่มีทางรู้ว่าคุณสามารถทำอะไรได้บ้าง

I spent most of my life obese, adj. โอบีส = อ้วน so I became comfortable in my discomfort. But three years ago today, I hit my rock bottom. I went to Disneyland with my sister, brother-in-law, and my nephew, who is one of my favorite people in the world.

ฉันใช้ชีวิตส่วนใหญ่ด้วยความอ้วน ดังนั้นฉันจึงรู้สึกสบายใจกับความไม่สบายตัวของตัวเอง แต่เมื่อสามปีก่อน วันนี้ ฉันถึงจุดต่ำสุดในชีวิต ฉันไปดิสนีย์แลนด์กับพี่สาว พี่เขย และหลานชาย ซึ่งเป็นคนโปรดของฉันคนหนึ่งในโลก

I knew it would be challenging because I was nearly 400 pounds at the time, but I didn't want to miss out on this experience with him. Within a few hours, my feet hurt, my back was sore, and I had a migraine. I spent most of the day sitting on benches while they rode the rides because even standing in line was too much for my body.

ฉันรู้ว่ามันคงจะเป็นเรื่องท้าทาย เพราะตอนนั้นฉันหนักเกือบ 400 ปอนด์ (181.44 กิโลกรัม)แต่ฉันไม่อยากพลาดประสบการณ์นี้กับเขา ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เท้าของฉันก็เจ็บ หลังก็ปวด และฉันเป็นไมเกรน ฉันใช้เวลาเกือบทั้งวันนั่งบนม้านั่งในขณะที่พวกเขาเล่นเครื่องเล่น เพราะแม้แต่การยืนรอคิวก็มากเกินไปสำหรับร่างกายของฉัน

That night, I realized I couldn't keep living like this. I had a vision for my future, but the path I was on was only pulling me farther from it. I used to chase quick fixes because I wanted to change my body more than I wanted to change my life.

คืนนั้น ฉันรู้ตัวว่าไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว ฉันมีวิสัยทัศน์สำหรับอนาคต แต่เส้นทางที่ฉันกำลังเดินอยู่กลับดึงฉันให้ห่างจากมันมากขึ้น ฉันเคยวิ่งไล่ตามทางแก้ปัญหาที่รวดเร็วเพราะอยากเปลี่ยนแปลงร่างกายมากกว่าอยากเปลี่ยนแปลงชีวิต

But this time, I prioritized gaining health over losing weight. I shifted my focus from looking different to feeling different. This time, it wasn't about chasing a smaller body.

แต่ครั้งนี้ ฉันให้ความสำคัญกับการมีสุขภาพที่ดีกว่าการลดน้ำหนัก ฉันเปลี่ยนโฟกัสจากการมองต่างไปเป็นการรู้สึกแตกต่าง ครั้งนี้ไม่ใช่การไล่ตามร่างกายที่เล็กลง

It was about living a bigger life. My life has drastically changed for the better in three years. And not only have those years of investing in myself transformed my present, but they've completely altered my future.

แต่เป็นการใช้ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ขึ้น ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นอย่างมากในสามปี และการลงทุนในตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่เพียงแต่เปลี่ยนปัจจุบันของฉันเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนอนาคตของฉันไปอย่างสิ้นเชิงอีกด้วย

It's not too late. You deserve to live the life you've been dreaming of. There is so much waiting for you on the other side of your comfort zone.

ยังไม่สายเกินไป คุณสมควรที่จะใช้ชีวิตตามความฝันของคุณ มีสิ่งต่างๆ มากมายรอคุณอยู่ที่อีกด้านของเขตปลอดภัยของคุณ

Bet on yourself. Invest in your potential. You have no idea of what you are capable of.

เดิมพันกับตัวเอง ลงทุนในศักยภาพของคุณ คุณไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความสามารถแค่ไหน

ดูคลิปที่นี่ค่ะ
👇👇👇👇👇👇👇👇
https://youtube.com/shorts/FMoOEeGX2Ok?feature=share

I'm a Stroke Survivor!

It was probably one of the scariest things that could ever happen to somebody. I had just turned 57 years old. Out of my bad habit, drinking [ I had high blood pressure for over 5 years and I drank a lot. I stopped taking my medication because I thought my blood pressure had been normal for a while. Why should I keep taking a tiny pill every day-- Out of my stupidity--it happened! I fell on to the floor while trying to pick up my eyeglasses which had dropped on the floor inside my office,

It happened on the night of the 27th of December 2010, I was rushed to the emergency room of the Queen Sirikit Hospital, Sattahip.

My family from my hometown was contacted, my sister and brother drove 12 hours from the North of Thailand to Pattaya, visited me in the hospital and

With their connection, they managed to transfer me to the local Hospital in Nan, where I  woke up finally, and I realized that I couldn’t use my right side, I couldn't communicate so that somebody could understand me, and I just thought my life was over. It’s the most frightening thing in the world. Especially if you are a teacher and a writer who has been working in the business for over 15 years and that’s all you know, and now you can’t even talk. It’s absolutely petrifying!

After the initial feelings of not wanting to go on, you realize that there are people who care about you and there are things that you can still do and be the person that you want to be IF you have the determination.

Once that determination is made, then you go to work and do it. And, it took me 60 days in the hospital of solid, constant therapy. During that time, my therapy was 5 hours a day, seven days a week for my hand, my arm, and my leg. Now, I am out of the hospital and we do therapy one or two hours a day, four or five times a week.

I think that everybody has a button. Everybody has a button that somebody can push. 

My button just happens to be a computer. That was my passion. I had been using a computer for 20+ years, Now I’m having my stroke, The rehabilitation doctor walked into my hospital room about 5 days after I had my stroke. He said, "You’ll never be able to use your hands [to type] again the way you did before, if at all. You’ll never work again. You'll probably not really work again in the same business." But, when he said that I'd never be able to use the computer as well as before again, he really pushed my button. And when that button was pushed, I knew that I WOULD do it; I knew that I would work again. I knew that I would be able to do right for my family. But that button was the one thing that put me over the edge.

So, after I decided that I could do it, I got up and tried every way of doing it. It was my ‘job’ for over 16 weeks to make myself better. And eventually, it worked. I’m back. I am typing with one finger, Now I can walk, talk, eat. I have a, 30 year-old (Adopted)son, who can run the business for me, A year-old granddaughter, and a lot of people who care about me. And, I have a story to tell people: If they have determination, if they have that inner person that is willing to actually go out there and grab something and shake it up to the point where they make it work for themselves, then they can succeed — not just at beating the disease, but at beating anything else!!

Written on 27/12/2012

My stroke recovery journey

Lost In My Own Thoughts

 

My stroke recovery journey

 Recovery from stroke is a lifelong process. For many people, recovery begins with formal rehabilitation, which can restore independence by improving physical, mental, and emotional functions. It is important for you and your family to know that no matter where you are in your recovery journey, there is always hope.


          "When you think of the word ‘stroke’ you picture a caress, like stroking a cat. Well, it’s nothing like that! A stroke is devastating!  Having a heart attack didn’t bother people that much. Heart attacks aren’t crippling like strokes. It’s so embarrassing! When I was first in rehab they wanted me to draw lines on paper. I didn’t want to work on things my grandkids could do! I didn’t want to be seen in public with a quad cane or a leg brace. The last thing you want is sympathy.

At first, when people would hold a door open for me I thought they just felt sorry for me. Now I know they are just being considerate."

"I used to feel that if someone had a stroke, that’s it… it's the end of the line. Now I know you have to keep fighting. I think once you have a stroke you have to get to the point where you accept the fact that this is the way it is…and rather than saying ‘I can’t do it,’ start looking for ways to do things."

"Now,  I wear simple shirts with buttons that are easy for me to button them up and my shirts always have big pockets. I keep the portable phone in one pocket (in case I need to call for help.) I also have my personal bag with me all the time, I have softballs, tamarind seeds [ for practicing my picking up small items, a book, not just for reading but to practice open through pages no. that you can think of. My reading glasses, my medicine, a small bag of cosmetics, Yes! We still think about looking nice and clean. Napkins in case you are eating and the food keeps dripping from your lips or sometimes leave a piece of food on your chin, My brother wipes my lips and my chin for me when we’re eating out, He says “We can only dress you up” and I always wipe my chin when I see someone touch their chins, I thought they were implying that I had food stick on my chin.

"What I miss most is losing my handwriting."

When I had to open a new banking account, I could not sign my signature; it took me 20 minutes to write my name with my left hand. The bank people don’t accept fingerprints if you want to have an ATM. Card with your account as well. I still write a lot now but with my notebook, of course. I write to my friends by E-mail. I still help translate news from Thai into English for our website. I keep my own room clean and do laundry, all with the help of my relatives, my trying to help, makes the family nervous. They worry about me getting hurt or overdoing. My right arm still hangs as I pop thing in the oven. I always keep moving. I fall sometimes. In many ways, my caretaker says it would be less worrisome if I would give in and use the wheelchair…but that’s not me.

I know I grieve over the loss of the person I was or at least some of the things I could do. But my family all celebrate the person I am and marvel over the many things I can do.

Now I can ride a bicycle!, YAHOO!

To enhance your quality of life after a stroke,you have to learn as many details as possible about stroke and recovery. There are resources and information you and your caregiver can make as much progress in recovery as possible.
by checking through iHOPE and Living After Stroke – two convenient and easy-to-use tools for survivors and caregivers!

» Visit iHOPE

» Learn more about Living After Stroke

การต่อสู้ที่ไม่มีวันจบสิ้น ในที่สุดฉันก็เดินได้แล้ว!

ฉันป่วยเป็นโรค สโตร๊ค (Stroke)
        

เวลาพูดว่า ฉันเป็นโรค "สโตร๊ค" คนที่ไม่รู้ก็งง มันคือโรคอะไร มันคือโรค  "เส้นเลือดในสมอง"

(คำว่า Stroke หมายถึง เนื้อสมองตายเพราะขาดเลือดไปเลี้ยงเป็นเวลานานเกินไป Stroke สามารถเป็นอาการของหลอดเลือดมีลิ่มเลือดอุดตัน หรือมีการตีบแคบลง หรือหลอดเลือดแตกมีเลือดไหลออกนอกหลอดเลือด โรคนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้ตายหรือพิการได้เป็นอันดับต้นๆเลยทีเดียว โรคเส้นเลือดในสมองแตกหรือเนื้อสมองตายสามารถเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย สามารถป้องกันได้โดยการออกกำลังกายหรือลดปริมาณเกลือที่สะสมในร่างกาย )

กลับมาที่คำว่า Stroke อีกที จริง ๆ ความหมายตรง ๆ ของมันคือ การที่เราเอามือลูบขนสุนัขหรือแมว บริเวณลำคอหรือลำตัวของมัน ด้วยความรักและเอ็นดู "ลูบขึ้น ลูบลง"  ,มันช่างให้ความหมายต่างกันสิ้นดี กับ ความหมายที่ว่า ป่วยเป็นโรค เส้นเลือดสมอง กลายเป็น อัมพฤกษ์ อัมพาต พิการเดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ไม่เหมือนคนเป็นโรคหัวใจวาย ที่สามารถเดินเหิรได้ 

ตอนที่ฉัน ฟื้นขึ้นมาแล้ว หมอให้ฉันจับปากกาเพื่อลากเส้นตรงบนกระดาษ ฉันทำไม่ได้ เรียกว่าไม่เป็นมากกว่า อย่างดีที่ทำได้คือ มองริมฝีปากหมอและพยาบาลที่คอยถามคำถามง่าย ๆ ว่า "ชื่ออะไรคะ" ตอนนั้นฉันหงุดหงิดมาก ฟื้นมา ก็จำใครไม่ได้เลย มีแต่คนรีบ บอก ว่าแต่ละคนคือใคร ส่วนหมอและพยาบาลก็ผลัดกันเข้ามาทักและจ้องตาฉัน และอ้าปากถามช้า ๆ ว่า "ชื่ออะไรคะ ชื่ออะไรครับ" ฉันก็ตอบเบา ๆว่า ชื่อวารีนา ค่ะ พยาบาลก็ถามอีก "ชื่ออะไรนะคะ พูดชัด ๆ ช้า ๆค่ะ  ฉัน ก็อ้าปากตอบช้า ๆ " ชื่อ วา-รี- นา ค่ะ" หล่อนบอก "ดีมาก" ทีแรกฉันก็โกรธ ทำไมหมอกับพวกพบาบาล ไม่อ่านชื่อคนป่วยที่ติดอยู่ ปลายเตียง ถามอยู่ได้ ที่ไหนได้ เค้าจะเช็คสมอง ว่าหล่อน จำชื่อตัวเองได้ไหมตะหาก

       ฉันไม่อยากใช้ไม้เท้า เพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของคนพิการ ฉันไม่ชอบให้คนมาลูบ ๆ หลังมือ ปลอบใจ และมามอง ๆ ด้วยสายตาเห็นใจสงสาร บ้างก็ มีน้ำตาคลอ ๆ ให้เห็น  แต่นานวันเข้าฉันก็เรียนรู้ว่าที่คนวิ่งกุลีกุจอไปเปิดประตูห้างให้เรา ไม่ได้แปลว่าเค้าสงสารหรือแคร์เราหรอก แต่เป็นเพราะเค้า รักษามารยาท และ อยากดูดีในสายตาคนอื่น ๆ อิอิ

 ฉันเคยคิดว่า ใครโชคร้ายเป็นโรค สโตรก ก็หมายถึง "จบสิ้นแล้ว ชีวิตคุณหมดแล้ว" เดี๋ยวนี้ฉันรู้แล้วว่าวิธีคิดแบบนั้นมันไม่ถูก เราต้องต่อสู้  ฉันเคยคิดสรุปเอาเองว่า หมดแล้ว ยอมรับความจริงเหอะ มันเกิดขึ้นแล้ว นอนแบบอยู่บนเตียง ขยับตัวได้นิด ๆหน่อย ๆ แค่จะยกมือขึ้นมาวางบนขาหรือย้ายมือจากที่หนึ่งไปวางอีกที่หนึ่งก็ทำไม่ได้ ไม่มีแรง ก็ไม่ใช่ คือมันทำไม่ได้ ยกไม่ขึ้น มันดูเหมือนจะหนักไปหมดทุกส่วนของร่างกาย ขาก็ขยับไม่ได้

หมอบอกให้ กระดิกปลายเท้า ฉันก็ได้แต่จ้องหน้าฟังว่าหมอพูดอะไร เข้าใจแต่ขยับไม่ได้

ตอนนั้นฉันคิดแต่ว่าเราต้องยอมรับความจริง ต่อไปนี้เราพูดไม่ได้ ขยับไม่ได้ เดินไม่ได้อีกต่อไป  แต่พอนานวันเข้าฉันก็ เริ่มเปลี่ยนความคิดใหม่ ฉันต้องต่อสู้ต้องหาวิธีทำให้ได้ จะวิธีง่ายหรือยาก มันก็ต้องมีวิธี

เมื่อคิดขึ้นได้ ฉันก็เริ่มทำใจยอมรับ ว่าฉันต้องต่อสู้เอง ต้อง หาทางเอง ญาติพี่น้องก็ช่วยเราได้ ระดับหนึ่ง ช่วยให้ข้าวให้น้ำ พาไปอาบน้ำ ไปเข้าห้องน้ำ ฉันโชคดีที่มีครอบครัวอบอุ่น แต่ไม่โชคดีมากพอที่จะมีสามีหรือลูกหลานคอยดูแล อาจจะเป็นเรื่องที่อธิบายไม่ได้ในที่นี้ แต่มันก็มีส่วนทำให้ฉัน มีแรงบันดาลใจช่วยตัวเองให้มากขึ้น และ คิดบวกตลอดเวลา...ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือและให้กำลังใจรูป:วันที่ไปอยู่ศูนย์ฟื้นฟู(วัดทุ่งบ่อแป้น วัดความดัน ทำประวัติ ฉันกับ "จิ๊บ"น้องชายผู้ดูแลฉันมาตลอด)

     กลับมาเรื่อง ร่างกายมั่งดีกว่า เริ่มที่การเลือกเสื้อผ้าที่ใส่ประจำวัน ฉันต้องเลือกเสื้อที่สามารถสวมได้ง่าย ๆ เช่น ปิดกระดุมด้านหน้าด้วยมือข้าง(ซ้าย)ข้างเดียว กลัดกระดุม ทีละเม็ด ๆ กลัดผิดไม่ได้นะต้องรื้อทิ้ง กลัดใหม่อยู่เรื่อย ๆ ใช้เวลาประมาณ 20 นาที หรือไม่ก็เสื้อยืดคอวี หรือคอกว้างพอที่จะสวมศรีษะได้ง่าย ๆ ด้วยมือเดียว เสื้อก็ต้องเลือกที่มีกระเป๋า ที่เก็บของเล็ก ๆน้อย ๆ มือถือมั่ง ของจุกจิกมั่ง แต่ฉันก็มักจะถือกระเป๋าถือทำด้วยผ้าลาย ๆ (เผื่อมอมแมมจะได้สังเกต ไม่เห็น) ในนั้นก็มีทุกอย่าง มือถือ ยาที่ต้องทานประจำวัน หนังสืออ่านเล่น (พวกธรรมะ หรือพวก ความรู้ เกี่ยวกับ ยา การออกกำลังกาย พวก โมติเวทให้มีกำลังใจ อะไรประเภทนั้น มี ลูกบอล นิ่ม ๆ สำหรับ บีบ ฝึกออกกำลังกายมือ มี 2-3 ขนาด มี ถุงผ้าใส่เม็ดมะขาม เอาไว้ออกมานับ ๆ ฝึกกล้ามเนื้อปลายนิ้ว ที่ลืมไม่ได้คือ แว่นสายตา และแว่นกันแดด

การทำกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูในระยะแรก

สุขภาพของคนป่วยด้วยโรคเส้นเลือดในสมอง เช่น อัมพฤกษ์ อัมพาต เป็น การฟื้นฟูที่ต้องทำตลอดชีวิต  คนป่วยหลายคน เข้ารับการฟื้นฟูแบบถูกต้อง ตามหลักวิชาการ คือฟื้นฟูไปตามขั้นตอน ทางร่างกาย -จิตใจและอารมณ์  แต่ไม่ว่าจะฟื้นฟูโดยวิธีไหน สิ่งสำคัญที่คนป่วยและคนดูแลตลอดจนสมาชิกในครอบครัวต้องตระหนักคือ ไม่ว่าจะอยู่ในขั้นตอนไหน มันก็เหมือนการเดินทางที่เต็มไปด้วยความหวังทุกย่างก้าวนะคะ ..........

(รูป: คุณหมอของฉัน ยังเด็ก ๆ อยู่เลย ) 

เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิตของคุณหลังจากฟื้นขึ้นมา เรื่องที่คุณต้องเรียนรู้รายละเอียดมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เกี่ยวกับโรคหลอดเลือดสมองและการพักฟื้น มีข้อมูลที่คุณและผู้ดูแลของคุณสามารถค้นหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต เยอะแยะไปหมด ที่ดิฉัน ชอบไปค้นบ่อย ๆคือเว็บไซต์ สองเว็บนี้ค่ะ

 Visit iHOPE

 Learn more about Living After Stroke

ใน 18 เดือน แรก(ปีครึ่ง) ฉันอาศัยอยู่กับพี่สาว(คนเดียว) ที่เป็นครอบครัวใหญ่ มีบ้านและโรงงาน อยู่ในบริเวณเดียวกัน มันทำให้ฉันต้องปรับตัวมาก เนื่องจากฉันคุ้นกับการอยู่กับหมาพุดเดิ้ล 1 ตัวมาตลอด 15 ปี ก่อนป่วย อ้อ พูดถึง กระเป๋าถือของฉัน มี เครื่องสำอางด้วย ก็ ฉันยังรักสวยรักงามเหมือนผู้หญิงทั่วไปนะแหละ ฉันเดินไปทั่วบ้าน ขึ้น ๆ ลง ระหว่างห้องนอน กับ ห้องครัว ห้องอื่น ๆ พี่สาวฉัน บ่นเสมอเรื่อง ที่ฉันไม่ยอมวางกระเป๋าโดเรม่อน ชีบอกว่า "อยากจะรู้จริง ๆในนั้นเธอ มีเพชรมีพลอยอะไร เธอถึงไม่ยอมทิ้งยอมวาง" ช่างไม่เข้าใจคนป่วยเล๊ย.. ฉันต้องมียาหอมยาดม มีผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตามั่งบางครั้งได้ไหม?? 

สิ่งที่ฉันคิดถึงมากที่สุดคือลายมือตัวเอง เพราะฉันเป็นคนชอบจดบันทึกต่างๆ ฉันสะสมสมุดบันทึกสวยงาม ไว้เต็มไปหมดและฉันมีลายเซ็นต์ที่สวย ใครเห็นก็ชอบ  แต่เมื่อป่วย ลง มือข้างขวาไม่สามารถหยิบจับอะไรได้อีก ฉันคิดถึง การจรดปากกาลงเซ็นต์ชื่อมากที่สุดเลย

 เมื่อฉันลุกขึ้นนั่งได้ ฉันจึงเริ่มฝึกเขียนหนังสือด้วยมือซ้าย เผื่อต้องได้ใช้ลายเซ็นทำอะไร ฉันจึงฝึกทุกวันจนสามารถเขียนชื่อตนเองได้ค่อนข้างดี (อ่านออก) ตามที่เห็น ตอนฉัน ไปเปิดบัญชีธนาคาร ฉันให้น้องชายพาไป พนักงาน ที่ธนาคารกสิกร ก็บริการดี เค้าเข้าใจว่าฉัน อาจจะไม่มีการศึกษา ไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะ เขียนหนังสือไม่ได้ แต่ พูดจารู้เรื่อง ยังไงก็ตามฉันก็สามารถ เปิดบัญชี ขอทำATM และ ขอใช้อินเทอร์เน็ต แบ้งกิ้งค์ ได้ ซึ่งมันลดปัญหาในการเดินทางไปกดเงิน เบิกเงินของฉันไปได้เป็นอย่างดี

การฟื้นฟูทางด้านร่างกาย

ถึงแม้ฉันจะใช้มือได้ข้างเดียว แต่ฉันก็พยายามฝึกใช้มือเดียวและนิ้วเดียวคือนิ้วชี้ข้างซ้าย ในการทำงาน คอมพิวเตอร์ ฉัน สามารถ ใช้เม้าส์และพิมพ์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน ฉัน สื่อสารกับเพื่อนทาง เฟสบุ๊คและอีเมล์  ฉันยังช่วยแปลข่าวให้กับหนังสือพิมพ์ออนไลน์ของฉัน(ในระยะแรก) อยู่เลย ระยะหลังก็หยุดไปเพราะฉันต้องมามุ่งมั่นเรื่อง กายภาพบำบัด

พูดถึงเรื่อง การพยายามฟื้นฟูร่างกาย ฉันก็ว่าฉันได้พยายามอย่างมาก ฉันฝึกทำความสะอาดห้องเอง ซักผ้าเอง รีดผ้าเอง กวาดบ้านถูบ้านได้เอง แต่ทำยังไงก็ไม่เคยถูกใจพี่สาวฉันเพราะ เธอเป็นคนเก่ง ขยันอดทน หนักเอาเบาสู้ มาตั้งแต่เด็ก ฉะนั้น ต่อให้ใคร ในโลกนี้ก็ไม่มีทาง ได้รับคำชมจากเธอ เพราะ เธอเก่งที่สุดในสามโลก ยิ่งฉัน คนขี้เกียจ หยิบโหย่ง พวกชอบทำตัวเป็นคุณนาย ไม่มีทาง ทำอะไรให้ประทับใจเธอได้  ฉัน พยายามขัดห้องน้ำเอง(ทำยังไงก็ไม่สะอาด) เพราะฉัน ไม่สามารถยืน หรือก้ม ๆ เงย ๆทรงตัวได้

 เรื่องการฟื้นฟูสมอง

ฉันอ่านในอินเทอร์เน็ต เรื่องการฟื้นฟูสมอง ว่ามีความทรงจำอยู่หรือเปล่า วิธีการก็คือมีคนชวนคุยเรื่องต่าง ๆ ในอดีต ฉันไม่มีทางมีโอกาสได้ฟื้นฟูสิ่งนี้ เพราะ ฉันถูกย้ายมาอยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ ฉะนั้น ฉันจึงเริ่มฝึกฝนด้วยตัวเอง นั่นคือการเขียนหนังสือเล่าเรื่องราวต่าง ๆที่ผ่านมาในชีวิต ตลอดเวลาที่ฉันอยู่พัทยา นอกเหนือจากการสื่อสารกับเพื่อน บางคนที่ฉัน และเค้ายังจำกันได้ทาง อีเมล์  และฉันก็ยังถูกขอร้องให้ช่วยแปลข่าวลงหนังสือพิมพ์ออนไลน์ของฉันต่อไป ฉันชอบการแปลข่าว เพราะ มัน มีความบันเทิงแฝงอยู่ มีความตื่นเต้นที่จะเล่าเรื่องราวตามแบบฉบับที่เราต้องการ เช่นข่าวที่ฝรั่งถูกจับเรื่อง ค้ายาเสพติด หรือ กระโดดตึกฆ่าตัวตาย แต่เรื่องจริงคือ เค้าถูก ยัดยา และที่กระโดดตึกจริง ๆ คือเค้าถูกฆาตกรรม คุณลองคิดดูสิ ถ้าคุณมี information มีข้อมูลที่ไม่เหมือนหนังสือฉบับอื่น หรือ แหล่งอื่น คุณสามารถ สร้าง แทรฟฟิค แย่งคนอ่านได้มากกว่าคู่แข่งอย่างไร

ฉันเล่าออกไปนอกเรื่องอีกแล้ว ฉันเพียงแค่จะบอกว่า ฉันชอบทุกอย่างที่ฉันทำ การฝึกฟื้นฟูความทรงจำ ในที่สุดเวลาผ่านไป 18 เดือน ฉันสามารถผลิต พ็อกเก็ตบุ๊คออกมาได้ หนึ่งเล่ม ฉันตั้งชื่อมันว่า "คนพัทยา" อ่านตัวอย่างที่นี่ เชื่อหรือไม่ว่าการเขียนหนังสือไม่ยากแต่การจัดส่ง ลำบากมาก(สำหรับฉัน) ต้อง พิมพ์รายชื่อผู้รับ ตัดรายชื่อติดแปะลงบนซองส่งเอกสาร ยากกว่าการเขียน การออกแบบ การสั่งพิมพ์ 100 เท่า คนรับคงรู้ว่ากว่าหนังสือเล่มนี้จะถึงมือเค้า คนจัดส่งคงหมดน้ำตาไปหลายหยด ไม่เชื่อคุณลองใช้มือเดียว ตัดกระดาษ ลอกกระดาษกาว ติดแปะบนซองเอกสารดูสิ........(หนังสือเล่มนี้ ทำให้ฉันแกร่งและรู้จักคนมากขึ้น!

ข้อควรระวัง

การหกล้ม

ไม่มีคนป่วยอัมพฤกษ์คนไหนที่ไม่เคยหกล้ม ยิ่งคุณเคลื่อนไหวมาก มีกิจกรรมเยอะ คุณก็เสี่ยงกับการหกล้มแน่นอน โดยเฉพาะ ในห้องน้ำที่มักจะเปียกและลื่น

แขนข้างขวาของฉันมันก็ยังห้อยอยู่เหมือนเดิม หลายครั้งที่ฉันพยายามากเกินไป จนหกล้ม ไม่มีคนเห็น ฉันพยายามลุกอย่างลำบาก และ คิดถึงเรื่องการใช้วิลแชร์ แต่ในที่สุด ฉันก็ลุกขึ้นมาสู้ใหม่..วิลแชร์เป็นสัญญลักษณ์ของ"คนยอมแพ้"

ฉันพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานฟื้นฟู จนมีโอกาสได้ไปฝึกฝนเรียนรู้และ รับการรักษาที่

" วัดทุ่งบ่อแป้น" อ.ห้างฉัตรจ. ลำปาง เป็นเวลา เพียง 7 วัน เพราะ สภาพของฉันดีเกินกว่าจะไปเสียเวลาอยู่ในกลุ่มคนป่วยส่วนใหญ่ที่ช่วยตัวเองไม่ได้จริง ๆ แบบนั้น ในที่สุดฉันก็กลับบ้านมาฟื้นฟูตัวเอง

ฉันรู้ว่าฉันเสียใจกับการสูญเสียคนที่ฉันเคยเป็นหรืออย่างน้อยบางสิ่งที่ฉันอยากจะทำ แต่ครอบครัวของฉันทั้งหมดดูเหมือนจะดีใจและชื่นชมยินดีและประหลาดใจกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันสามารถทำได้ เชื่อหรือไม่ตอนนี้ฉันสามารถขี่จักรยานได้แล้ว!ยาฮู้ !YAHOO!!
ฉันพยายามกลับมาฝึกโยคะโดยเริ่มจากท่าเบสิคก่อน

 คิดว่าไม่มีอะไรเกินความสามารถมนุษย์หรอก อาจจะใช้เวลานานกว่าคนปรกติ แต่เม่ื่อได้ตัดสินใจทำแล้ว ก็ต้องตัดสินใจสำเร็จด้วย ใช่ไหมคะ

 ในที่สุดฉันก็เดินได้แล้วค่ะ ( 15 เมษายน 2558)
                

อ่านเรื่อง   

ฉันผู้รอดชีวิตมาจากโรคเส้นเลือดในสมองแตก

อ่านเรื่อง โรคSTROKE ที่นี่ค่ะ 

ข้อแนะนำ

การดูแลคนไข้ในกลุ่มที่มีปัญหาหลอดเลือดสมองจะตีบหรือแตกก็แล้วแต่เป็นงานหนักทีเดียวเลย ตัวคนดูแลต้องมีความเข้าใจคนไข้มากๆ อดทนสูง เพราะลำพังเดินไม่ได้ ทำอะไรเหมือนที่เคยทำด้วยตัวเองไม่ได้คนไข้ก็หงุดหงิดมากแล้ว ยังต้องกินยา ทำกายถาพ แถมอาหารบางคนก็ต้องรับทางสายยางอะไรต่ออะไรมากมาย

ส่วนคนดูแลก็คงเหนื่อยทั้งกายทั้งใจพอๆกัน ยังไงขอเอาใจช่วยจริงๆนะคะ ในเบื้องต้นจะขอตอบปัญหาที่ถามมาค่ะ ไม่ใช่หมอนะคะ ตอบในฐานะคนมีประสบการณ์ตรง

หมายเหตุ:
ขอเอาคำถามที่ส่งมา มาโพสต์ที่ความเห็นด้านล่างนะคะ  หวังว่าคงมีประโยชน์กับผู้อ่านคนอื่น ๆ นะคะ
ส่วนคำถามยาวๆหรือส่วนตัวจริงๆ ส่งทางอีเมล์นะคะ (เก็บเป็นความลับค่ะ)
อีเมล์ maywarina@gmail.com